Ik ben niet hier omdat alles vanzelf ging. Ik ben hier omdat ik het anders wilde. Omdat ik op een dag voelde: ik leef niet op mijn eigen voorwaarden. Ik ben continu bezig geweest met presteren, pleasen, verdoven. De buitenkant klopte. Ambitieus, georganiseerd, sportief, sociaal. Maar vanbinnen? Was ik mezelf kwijt.

Ik was zó gewend geraakt aan aanpassen, dat ik niet meer wist wie ik was zonder de ruis. Maar ergens diep vanbinnen bleef het fluisteren. Dat ik mocht stoppen met overleven en mocht gaan leven. Dat ik niet gemaakt ben om door het leven te razen met een glas wijn in mijn hand en een bewijsdrang op m’n rug. Dat ik iets anders mocht kiezen. Iets wat klopt. Iets wat van mij is. 

En het begon allemaal toen ik durfde te stoppen. Met drinken. Met verdoven. Met voldoen. En stap voor stap durfde ik het aan: het omarmen van mijn eigen authenticiteit. Niet die aangepaste versie. Niet de vrouw die doet wat anderen verwachten. Maar de echte. De eerlijke. De eigenzinnige. Ik koos ervoor om niet meer weg te lopen van wie ik werkelijk ben, maar om haar toe te laten. En dat veranderde alles.

Want zodra ik stopte met vluchten, ging er een wereld open. Ik moest terug naar (kind)stukken die ik jarenlang had weggestopt. Het kleine meisje in mij dat zich vaak niet gezien voelde, de boosheid die ik altijd probeerde te beheersen maar die eigenlijk schreeuwde om aandacht, de patronen die ik jarenlang trouw had volgehouden.

De confrontatie met mezelf waarom ik zo vaak deed ‘zoals het hoorde’. Waarom ik werkte in organisaties waar ik nooit écht paste. Waarom ik vriendschappen in stand hield die me eigenlijk niets brachten. Waarom ik me steeds weer bevond in omgevingen waar ik diep vanbinnen voelde dat ik daar helemaal niet hoorde. Alles kwam in het licht.

En midden in dat confronterende proces ontdekte ik iets veel groters: mijn missie. De vraag waarom ben ik hier? werd niet langer iets wat ik probeerde te negeren, maar een richtingaanwijzer. Ik leerde dat ik niet hier ben om te presteren volgens de regels van een ander, maar om mijn eigen pad te lopen. Zonder ruis, zonder verdoving, zonder masker.

Ik ben hier om te leven, écht te leven: cause i'm here for the ride! (leuk thema hé).
En om mezelf elke dag opnieuw toe te staan degene te zijn die ik altijd al was.

En tegelijk geloof ik dat alles wat ik heb geleerd, niet alleen voor mij bedoeld is. Ik deed dit pad in mijn eentje, op eigen houtje, maar juist daarom weet ik hoe waardevol het is om het niet alleen te hoeven doen. Alles wat ik onderweg heb ontdekt, verzameld en doorleefd, geef ik nu door aan jou. Omdat dát mijn missie is.